Zo begon het…

Ik heb er nooit bij gehoord. Niet werkelijk. Ik heb me altijd als de vreemde eend in de bijt gevoeld en zelfs op de kleuterschool realiseerde ik me al dat ik anders was dan de andere kinderen. Natuurlijk dacht ik niet dat zij allemaal hetzelfde waren, maar ik wist wel dat ik anders was. Als volgens George Orwell sommigen meer gelijk zijn dan anderen, was ik toch duidelijk ‘meer anders’ dan andere kinderen.

Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat dat besef met een kind doet. Ik weet wel dat ik me nooit goed genoeg voelde, ten dele omdat ik anders was en ten dele omdat anderen mij het gevoel gaven dat ik niet goed genoeg was. Zoiets heeft blijvende gevolgen.

Tijdens mijn voortdurende zoektocht naar de reden waarom ik nooit ergens bij hoorde las ik veel, want dat is wat ik doe, dat is mijn vangnet. Zonder mensen waartoe ik me kon wenden waren boeken alles wat ik had. Boeken waren eerlijk en boeken waren er tenminste voor me.

Ik heb heel wat mogelijke ‘waaroms’ voor mijn anders zijn verworpen, ik zal ze niet allemaal noemen en waarschijnlijk weet ik ze ook niet meer allemaal. Eentje die er voor mij duidelijk uitsprong was hoogbegaafdheid. Ik had er wat boeken over gelezen en ik herkende erg veel in de verhalen die daarin stonden.

Ik besloot een Mensatest te doen, een andere manier om mijn IQ te laten testen kende ik niet. Het daadwerkelijke Mensalidmaatschap was zeker niet iets dat ik ambieerde, ik wilde alleen maar weten waarom ik zo anders was, waar mijn totale onvermogen om me met andere mensen verbonden te voelen toch vandaan kwam. De Mensatest was alleen een middel.

Op basis van mijn IQ-score had ik zeker Mensalid kunnen worden, als ik dat tenminste gewild had. Enige tijd geloofde ik echt dat ik nu het antwoord had gevonden en het was erg moeilijk voor me toen ik me langzaam realiseerde dat dit (= hoogbegaafdheid) het toch ook niet was.

Uiteindelijk zou het nog heel wat jaren én een diagnose van een naast familielid kosten voordat ik terugkeerde naar een mogelijkheid die ik eerder verworpen had. Verworpen, niet omdat ik niet openstond voor de mogelijkheid, maar simpelweg omdat de toenmalige beschrijving van mijn uiteindelijke diagnose totaal niet bij me paste. De belachelijke aannames die bij die diagnose hoorden, zoals ‘geen gevoelens’ en ‘geen emoties’ hebben mijn zoektocht jaren verlengd.

Ik had uiteindelijk het geluk dat ik op het juiste spoor kwam op het moment dat er diverse nieuwe boeken verschenen. Boeken over vrouwen met autisme, vrouwen met Asperger. Boeken geschreven door mensen die wisten hoe onterecht die aannames waren waardoor ik eerder autisme als reden voor mijn anders zijn verworpen had. Boeken waarin ik me herkende.

En zo begon mijn leven als vrouw met de diagnose Asperger. Deze blogberichten zijn mijn overpeinzingen over verleden, heden en toekomst.